Sposób prezentacji środowiska jest zależny od wybranego stylu. Polecenie newtheorem można poprzedzić poleceniem theoremstyle (domyślnie używany jest styl plain).

Wywołanie polecenie wygląda następująco:
\theoremstyle{style}
gdzie style może przyjmować następujące wartości:

plain

emuluje oryginalny styl LaTeX'a (tekst nagłówka jest składany czcionką wytłuszczoną, a wnętrze środowiska kursywą (bez przejścia do nowej linii po nagłówku).

definition

jak powyżej, ale wnętrze jest składane antykwą

remark

tekst nagłówka składany jest kursywą (bez przejścia do nowej linii po nagłówku), a wnętrze środowiska antykwą

Lista dostępnych styli jest ograniczona, ale mamy do dyspozycji polecenie umożliwiające definiowane nowych styli: \newtheoremstyle{nazwa stylu}%
{odległość przed}%
{odległość po}%
{font do składu wnętrza}%
{wcięcie}%
{font nagłówka}%
{znak po nagłówku}%
{odległość po nagłówku}%
{własna definicja nagłówka}

poszczególne parametry mają następujące znaczenie:

nazwa stylu	nazwa nowego stylu (może być argumentem polecenia \theoremstyle)
odległość przed	określa odległość w pionie przed środowiskiem (pusty argument oznacza 0pt)
odległość po	określa odległość w pionie po środowisku (pusty argument oznacza 0pt)
font do składu wnętrza	określa font, którym prezentowany jest tekst wnętrza środowiska
wcięcie	określa odległość tekstu nagłówka od lewego marginesu strony
font nagłówka	określa font, którym prezentowany jest tekst nagłówka
znak po nagłówku	określa dodatkowy znak (ciąg znaków) wstawianych po nagłówku; za pomocą tego parametru możemy wstawić znak kropki po nagłówku
odległość po nagłówku	określa odległość w poziomie, między tekstem nagłówka, a treścią twierdzenia; znak spacji oznacza normalną przerwę między wyrazami (zmienną w razie potrzeby), wstawienie polecenie \newline powoduje że tekst wnętrza jest składany ,,od nowej linii''
własna definicja nagłówka	powyższa specyfikacja może ustalić na stałe treść nagłówka określoną poleceniem \newtheorem. Łatwo widać, że taka specyfikacja byłaby mało przydatna. Wyróżniono 3 części nagłówka: nazwa (drugi parametr polecenie \newtheorem), numer kolejny oraz dodatkowa notatka (parametr opcjonalny polecenia \begin{nazwa}[notka]), za wizualizację poszczególnych części odpowiadają polecenia: \thmname, \thmnumber i \thmnote, a wartości poszczególnych elementów są podstawiane za pierwszy, drugi i trzeci parametr formalny (#1 -- nazwa, #2 -- numer i #3 -- opcjonalna notka). W najprostszym przypadku specyfikacja tego parametru może wyglądać następująco: \newtheoremstyle{mojetwierdzenie}    {2ex}{2ex}{\sffamily}{0pt}{\normalfont}{.}{\newline}    {{\thmname{#1 }}{\thmnumber{#2}}{\thmnote{ (#3)}}} Specyfikacja ostatniego parametru jest neutralna (zgodna z ustawieniami domyślnymi). Spróbujmy zdefiniować środowisko, którego numer będzie prezentowany na lewym marginesie, a dodatkowa notka będzie prezentowana fontem ,,bold italic'' \newtheoremstyle{mojetwierdzenie}{2ex}{2ex}    {\sffamily}{-1cm}{\bfseries}{}{\newline}    {\thmnumber{\hbox to 1cm{#2.\hss}}\thmname{#1 }{\thmnote{ \itshape(#3)}}} \newtheoremstyle{mojlemat}{0pt}{0pt}{\itshape}{0pt}{\normalfont}{.}{\newline}%    {\thmname{#1 }\thmnumber{#2}\thmnote{ (#3)}} \theoremstyle{mojetwierdzenie} \newtheorem{twierdzenie}{Twierdzenie} \theoremstyle{mojlemat} \newtheorem{lemat}{Lemat}[twierdzenie] . . . aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa aaa \begin{twierdzenie} podstawowe \begin{lemat} pierwszy lemat \end{lemat} dalszy tekst twierdzenia \begin{lemat} drugi lemat \end{lemat} po twierdzeniu i przed następnym \end{twierdzenie} \begin{twierdzenie}[specjalne] i jeszcze jedno twierdzenie \end{twierdzenie}

dodatkowo dostępna jest makroinstrukcja \swapnumbers, która powoduje, że najpierw jest podawany numer kolejny środowiska, a potem jego nagłówek. W przypadku użycia polecenie \newtheoremstyle z bardziej wyrafinowanym formatem mogą wystąpić efekty uboczne.