6. Instrukcja obsługi systemu Web2c

Web2c to zestaw programów związanych z TeX-em, tj. sam TeX, Metafont, METAPOST, BIBTeX itp. Oryginalna implementacja wykonana została przez Tomasa Rokickiego, który w roku 1987 stworzył pierwszy system TeX-to-C, adaptując pliki wymiany (change files) pod Unix-em (pierwotnie były one dziełem Howarda Trickey'a oraz Pavela Curtisa). W czasie gdy Tim Morgan zajmował się systemem, jego nazwa została zmieniona na Web-to-C. W 1990 roku prace nad projektem przejął Karl Berry wraz z dziesiątkami współpracowników, a w roku 1997 pałeczkę przejął Olaf Weber. Ostatnim rezultatem jest Web2c w wersji 7.3, udostępniony w marcu 1999 roku, stanowiący podstawę niniejszej płyty CD-ROM TeX Live.

Web2c 7.3 działa na platformach systemowych takich jak Unix, Windows 3.1, 9x/NT, DOS, Amiga i innych. System wykorzystuje oryginalne źródła TeX-owe autorstwa Donalda Knutha oraz inne programy napisane w web i tłumaczy je na kod źródłowy C. Ponadto system udostępnia spory zestaw makr i funkcji stworzonych dla zwiększenia funkcjonalności oryginalnych zasobów oprogramowania związanego z TeX-em. Podstawowymi składnikami systemu są:

bibtex

tworzenie spisów bibliograficznych;

dmp

konwersja troff do MPX (rysunki METAPOST-owe);

dvicopy

modyfikowanie pliku DVI;

dvitomp

konwersja DVI do MPX (rysunki METAPOST-owe);

dvitype

konwersja DVI na plik tekstowy (ASCII);

gftodvi

zamiana fontu GF na plik DVI;

gftopk

zamiana fontów w formacie GF na font spakowany PK;

gftype

zamiana fontu GF na plik tekstowy (ASCII);

makempx

skład etykiet METAPOST-owych;

mf

generowanie fontów bitmapowych w formacie GF;

mft

skład plików źródłowych Metafont-a;

mpost

tworzenie rysunków oraz diagramów technicznych;

mpto

ekstrakcja etykiet METAPOST-owych;

newer

porównywanie czasów modyfikacji;

patgen

tworzenie wzorców przenoszenia wyrazów;

pktogf

zamiana fontów w formacie PK na fonty GF;

pktype

zamiana fontu PK na plik tekstowy (ASCII);

pltotf

konwersja tekstowej listy właściwości do TFM;

pooltype

wyświetlanie web-owych plików pool;

tangle

konwersja web do języka Pascal;

tex

skład tekstu;

tftopl

konwersja TFM do tekstowej listy właściwości (PL);

vftovp

konwersja fontów wirtualnych do wirtualnej listy właściwości (VPL);

vptovf

konwersja wirtualnej listy właściwości do fontów wirtualnych;

weave

konwersja web do TeX-a.

Dokładny opis funkcji oraz składni tych programów zawarty jest w dokumentacji poszczególnych pakietów samego Web2c. Jednak do optymalnego wykorzystania instalacji Web2c pomocna będzie znajomość kilku zasad rządzących całą rodziną programów.

Wszystkie programy obsługują standardowe opcje GNU:

–help   

podaje podstawowe zasady użytkowania;

–verbose

podaje dokładny raport z działania programu;

–version

podaje informację o wersji, po czym kończy działanie programu.

W celu lokalizacji plików programy Web2c używają biblioteki do przeszukiwania ścieżek zwanej Kpathsea. Dla optymalizacji przeszukiwania TeX-owego drzewa podkatalogów biblioteka ta używa kombinacji zmiennych środowiskowych oraz kilku plików konfiguracyjnych. Web2c w wersji 7.3 potrafi obsługiwać jednocześnie więcej niż jedno drzewo podkatalogów, co jest użyteczne w przypadku, gdy chce się przechowywać standardową dystrybucję TeX-a jak i lokalne rozszerzenia w dwóch różnych drzewach katalogów. Aby przyspieszyć poszukiwanie plików, katalog główny każdego drzewa ma swój plik ls-R, zawierający pozycje określające nazwę i względną ścieżkę dla wszystkich plików zawartych w tym katalogu.

6.1. Przeszukiwanie ścieżek przez Kpathsea

Opiszemy najpierw ogólny mechanizm przeszukiwania ścieżek przez bibliotekę Kpathsea.

Tym, co nazywamy ścieżką przeszukiwania jest, rozdzielona dwukropkami lub średnikami, lista elementów ścieżki, które zasadniczo są nazwami podkatalogów. Ścieżka przeszukiwania może pochodzić z (kombinacji) wielu źródeł. Aby odnaleźć plik „my-file” w ścieżce „.:/dir”, Kpathsea sprawdza każdy element ścieżki w następującej kolejności: najpierw ./my-file, potem /dir/my-file, zwracając pierwszy odnaleziony (lub możliwie wszystkie).

Aby optymalnie zaadaptować się do konwencji wszystkich systemów operacyjnych, na systemach nieunixowych Kpathsea może używać jako separatorów nazw ścieżek znaków innych niż dwukropek („:”) oraz „ciach” („/”).

W celu sprawdzenia konkretnego elementu p ścieżki, Kpathsea najpierw sprawdza, czy zbudowana wcześniej baza danych (patrz „Baza nazw plików” na stronie 37) odnosi sie do p, tj. czy baza danych znajduje się w podkatalogu z prefiksem p. Jeżeli tak, to specyfikacja ścieżki jest porównywana z zawartością bazy.

Jeśli baza danych nie istnieje, lub nie odnosi się do danego elementu ścieżki, albo nie zawiera elementów zgodnych, przeszukiwany jest system plików (jeżeli nie zostało to zabronione przez specyfikację rozpoczynającą się od „!!” oraz jeżeli poszukiwany plik musi istnieć). Kpathsea konstruuje listę podkatalogów, które korespondują z danym elementem ścieżki, a następnie sprawdza w każdym z nich, czy nie ma tam poszukiwanego pliku.

Warunek mówiący, że „plik musi istnieć” dotyczy np. plików „.vf” i plików dołączanych TeX-owym poleceniem \openin. Takiego pliku może nie być (np. cmr10.vf), błędne byłoby zatem poszukiwanie go na dysku. Jeśli więc zapomnisz o aktualizacji ls-R po instalacji nowego pliku „.vf”, nie zostanie on odnaleziony. Każdy element ścieżki sprawdzany jest w następującej kolejności: najpierw w bazie danych, potem na dysku. Jeżeli plik się znajdzie, przeszukiwanie zostanie zatrzymane i zwrócony zostanie wynik.

Ponieważ najprostszym i najbardziej powszechnym elementem ścieżki jest nazwa katalogu, Kpathsea korzysta z dodatkowych możliwości w przeszukiwaniu ścieżek: wielowarstwowych wartości domyślnych, zmiennych środowiskowych, wartości pliku konfiguracyjnego, lokalnych podkatalogów użytkownika oraz rekursywnego przeszukiwanie podkatalogów. Można więc powiedzieć, że Kpathsea rozwija element ścieżki, tzn. transformuje wszystkie specyfikacje do podstawowej nazwy lub nazw katalogów. Jest to opisane w kolejnych akapitach, w kolejności, w jakiej ma to miejsce.

Trzeba zauważyć, że jeżeli nazwa poszukiwanego pliku jest absolutna lub jawnie względna, tj. zaczyna się od „/” lub „./” lub „../”, Kpathsea ogranicza się do sprawdzenia, czy ten plik istnieje.

6.1.1 Źródła ścieżek

Nazwa przeszukiwanej ścieżki może pochodzić z wielu źródeł. Oto kolejność, w jakiej Kpathsea ich używa:

1. Zmienna środowiskowa ustawiana przez użytkownika, np. TEXINPUTS. Zmienne środowiskowe z dołączoną kropką i nazwą programu zastępują inne, np. jeżeli „latex” jest nazwą uruchomionego programu, wtedy zamiast TEXINPUTS wykorzystana zostanie zmienna TEXINPUTS.latex.
2. Plik konfiguracyjny konkretnego programu, np. linia „S /a:/b” w pliku config.ps programu dvips.
3. Plik konfiguracyjny Kpathsea texmf.cnf, zawierający taką linię, jak „TEXINPUTS=/c:/d” (patrz poniżej).
4. Wartości domyślne dla uruchamianych programów.

Każdą z tych wartości dla danej ścieżki przeszukiwania można zobaczyć, używając opcji diagnostyki błędów (patrz „Diagnostyka błędów” na stronie 45).

6.1.2 Pliki konfiguracyjne

Kpathsea szuka ścieżek przeszukiwania i innych definicji w plikach konfiguracyjnych o nazwach texmf.cnf. Ścieżka przeszukiwania używana do znajdowania tych plików określana jest zmienną TEXMFCNF (domyślnie taki plik znajduje się w podkatalogu texmf/web2c). Czytane będą wszystkie pliki texmf.cnf w ścieżce przeszukiwania, a definicje we wcześniejszych plikach zastąpią te w późniejszych. Tak więc w ścieżce .:$TEXMF, wartości pochodzące z ./texmf.cnf zastąpią te z $TEXMF/texmf.cnf.

Czytając zamieszczony poniżej opis formatu pliku texmf.cnf proszę także porównać treść załącznika A, który zaczyna się na stronie 56, i w którym przedstawiono zawartość pliku texmf.cnf niniejszej dystrybucji.

• Komentarze zaczynają się od „%”, a kończą na końcu linii.
• Linie puste nie są brane pod uwagę.
• Znak \ na końcu linii działa jako znak kontynuacji, tzn. oznacza, że kolejna linia jest kontynuacją bieżącej. Spacja na początku kolejnej linii nie jest ignorowana.
• Pozostałe linie mają postać:

  
    zmienna [.program ] [=] wartość
  gdzie „=” i otaczające spacje są opcjonalne.
• „zmienna ” zawierać może dowolne znaki poza spacją, „=”, lub „.”, najbezpieczniej jest jednak używać znaków z zakresu „A-Za-z_”.
• Zapis „.program ” ma zastosowanie w wypadku, gdy uruchamiany program nosi nazwę program lub program .exe. Pozwala to różnym odmianom TeX-a posiadać różne ścieżki przeszukiwania.
• „wartość” zawierać może dowolne znaki poza „%” oraz „@”. Nie można używać konstrukcji „$zmienna .program ” po prawej stronie. Zamiast tego trzeba zastosować dodatkową zmienną. Średnik „;” użyty w „wartość ” zamieniany jest na „:” jeżeli systemem operacyjnym jest Unix; umożliwia to posiadanie jednego pliku texmf.cnf dla systemów Unix, MSDOS oraz Windows.
• Wszystkie definicje czytane są zanim cokolwiek zostanie rozwinięte, tak więc do zmiennych odwoływać się można przed ich zdefiniowaniem.

Fragment pliku konfiguracyjnego ilustrujący większość powyższych cech pokazany jest poniżej:

6.1.3 Rozwijanie ścieżek

Kpathsea rozpoznaje w ścieżkach przeszukiwania pewne specjalne znaki oraz konstrukcje, podobne do tych, dostępnych w powłokach Unixa. Jako ogólny przykład: złożona ścieżka ~$USER/{foo,bar}//baz rozwija się do wszystkich podkatalogów pod katalogami foo i bar w katalogu głównym $USER, które zawierają katalog lub plik baz. Rozwinięcia te opisane są w poniższych podrozdziałach.

6.1.4 Rozwijanie domyślne

Jeżeli ścieżka przeszukiwania największego uprzywilejowania (patrz „Źródła ścieżek” na stronie 33) zawiera dodatkowy dwukropek (np. na początku, na końcu lub podwójny) to Kpathsea wstawia w tym miejscu następną zdefiniowaną w hierarchii uprzywilejowania ścieżkę przeszukiwania. Jeżeli ta wstawiona ścieżka ma dodatkowy dwukropek, dzieje się dalej to samo. Przykładowo, jeżeli ustawić zmienną środowiskową

Ponieważ nieużytecznym byłoby wstawiać wartość domyślną w więcej niż jedno miejsce, Kpathsea zmienia tylko jeden dodatkowy „:” i pozostawia inne bez zmian; najpierw szuka dwukropków na początku linii, potem na końcu, a następnie podwójnych.

6.1.5 Rozwijanie nawiasów

Użyteczną cechą jest możliwość rozwijania nawiasów, co oznacza, że np. v{a,b}w rozwija się do vaw:vbw. Możliwe jest zagnieżdżanie nawiasów. Funkcja ta może być użyta do zaimplementowania różnych hierarchii TeX-owych przez przypisanie listy nawiasów do $TEXMF. Przykładowo, w pliku texmf.cnf znaleźć można następującą definicję:

Używając jej można następnie napisać coś w rodzaju

co oznacza, że po szukaniu w katalogu bieżącym przeszukane będą kolejno tylko $HOMETEXMF/tex, $TEXMFLOCAL/tex, $VARTEXMF/tex i $TEXMFMAIN/tex (dwie ostatnie ścieżki wyłącznie na podstawie zawartości pliku ls-R). Jest to wygodny sposób dla uruchamiania dwóch równoległych struktur TeX-owych, jednej „zamrożonej” (np. na CD-ROM-ie), a drugiej ciągle uaktualnianej nowymi, pojawiającymi się wersjami. Używając zmiennej $TEXMF we wszystkich definicjach, jest się pewnym, że najpierw przeszukiwane jest drzewo uaktualnione.

6.1.6 Rozwijanie podkatalogów

Dwa lub więcej kolejnych „ciachów” („/”) w elemencie ścieżki, występujących po nazwie katalogu d, zastępowany jest przez wszystkie podkatalogi d: najpierw podkatalogi znajdujące się bezpośrednio pod d, potem te pod powyższymi i tak dalej. Na każdym etapie kolejność, w jakiej przeszukiwane są katalogi, jest nieokreślona.

Jeśli wyszczególni się człony nazwy pliku po „//”, uwzględnione zostaną tylko te podkatalogi, które zawierają powyższe człony. Na przykład „/a//b” rozwija się do katalogów /a/1/b, /a/2/b, /a/1/1/b itd., ale nie do /a/b/c czy /a/1.

Możliwe jest wielokrotne użycie „//” w ścieżce, jednakże „//” występujące na początku ścieżki nie jest brane pod uwagę.

6.1.7 Lista znaków specjalnych i ich znaczeń – podsumowanie

Poniższa lista podsumowuje znaczenie znaków specjalnych w plikach konfiguracyjnych.

:

znak rozdzielający w specyfikacji ścieżki; umieszczony na początku lub na końcu ścieżki zastępuje domyślne rozwinięcie ścieżki;

;

znak rozdzielający dla systemów nieUnix-owych (działa tak jak :);

$

rozwijanie zmiennej;

~

oznacza katalog główny użytkownika;

{...}

rozwijanie nawiasów, np. a{1,2}b zmieni się w a1b:a2b;

//

rozwijanie podkatalogów (może wystąpić gdziekolwiek w ścieżce, poza jej początkiem);

%

początek komentarza;

\

znak kontynuacji (pozwala na przełamanie wiersza z wyrażeniem);

!!

przeszukiwanie tylko bazy danych, a nie dysku.

6.2. Bazy nazw plików

Dla celów przeszukiwania Kpathsea stara się zminimalizować dostęp do dysku. Niemniej jednak, w przypadku instalacji ze zbyt dużą liczbą katalogów, przeglądanie każdego możliwego katalogu w poszukiwaniu danego pliku może zabierać sporo czasu (ma to miejsce zwłaszcza, jeżeli przeszukać trzeba setki katalogów z fontami). Dlatego też Kpathsea może używać zewnętrznego pliku z „bazą danych” o nazwie ls-R, który to zawiera przypisania plików do katalogów. Unika się w ten sposób potrzeby wyczerpującego przeszukiwania dysku.

Drugi plik z bazą danych – aliases – pozwala na nadawanie dodatkowych nazw plikom zawartym w ls-R. Może to być pomocne do adaptacji do DOS-owej konwencji „8.3” nazewnictwa plików w plikach źródłowych.

6.2.1 Baza nazw plików

Jak to wytłumaczono powyżej, plik zawierający główną bazę nazw plików musi nosić nazwę ls-R. W katalogu podstawowym każdej hierarchii TeX-owej (domyślnie $TEXMF), którą chcemy włączyć w mechanizm przeszukiwania, umieszczać można po jednym pliku ls-R; w większości przypadków istnieje tylko jedna hierarchia. Kpathsea szuka pliku ls-R w ścieżce TEXMFDBS.

Najlepszym sposobem stworzenia i utrzymywania pliku ls-R jest uruchomienie skryptu mktexlsr, będącego składnikiem dystrybucji. Jest on wywoływany przez różne skrypty typu „mktex...”. W zasadzie skrypt ten jedynie wykonuje polecenie

Jeśli pliku nie ma w bazie danych, Kpathsea domyślnie przechodzi do przeszukiwania dysku. Jeżeli jednak dany element ścieżki zaczyna sie od „!!”, w poszukiwaniu tego elementu sprawdzona zostanie jedynie baza danych, a nigdy dysk.

6.2.2 kpsewhich – program do przeszukiwania ścieżek

Przeszukiwanie ścieżek przez program kpsewhich jest niezależne od jakiejkolwiek aplikacji. Może on być przydatny jako rodzaj programu find, za pomocą którego lokalizować można pliki w hierarchiach TeX-owych (jest on używany intensywnie w skryptach „mktex...” tej dystrybucji).

Kpathsea traktuje każdy argument nie będący parametrem jako nazwę pliku i zwraca pierwszą odnalezioną nazwę. Nie ma parametru nakazującego zwracanie wszystkich nazw plików o określonej nazwie (w tym celu można wykorzystać Unix-owy program „find”).

Ważniejsze parametry opisane są poniżej.

–dpi=num

Ustaw rozdzielczość na „num ”; ma to tylko wpływ na przeszukiwanie fontów „gf” i „pk”. Dla zgodności z dvips parametr „-D” działa identycznie. Domyślną wartością jest 600.

–format=nazwa

Ustawienie formatu (typu pliku) przeszukiwania na „nazwa ”. Domyślnie format odgadywany jest z nazwy pliku. Dla formatów, które nie mają przydzielonego jednoznacznego rozszerzenia, takich jak niektóre pliki METAPOST-owe, czy pliki konfiguracyjne dvips-a, należy wyszczególnić nazwę, którą znaleźć można w pierwszej kolumnie tabeli 1. Zawiera ona spis aktualnie rozpoznawanych nazw, opis, przypisane zmienne środowiskowe¹, oraz możliwe rozszerzenia nazw.

Ostatnie dwie pozycje w tabeli 1 to przypadki szczególne, gdzie ścieżki i zmienne środowiskowe zależą od nazwy programu: nazwa zmiennej budowana jest poprzez zapisanie nazwy programu wersalikami a następnie dodanie INPUTS.

Zmienne środowiskowe domyślnie ustawiane są w pliku konfiguracyjnym texmf.cnf. W wypadku gdy chce się unieważnić wartości zmiennych wyszczególnione w tym pliku, można narzucić ich ustawienie w środowisku, w którym uruchamiane są programy.

Zauważyć trzeba, że parametry „–format” oraz „–path” wzajemnie się wykluczają.

–mode=napis

Ustaw nazwę trybu na „napis ”; dotyczy to jedynie szukania fontów „gf” oraz „pk”. Brak jest wartości domyślnej – odnaleziony zostanie dowolny wyszczególniony tryb.

–must-exist

Zrób wszystko co możliwe aby odnaleźć pliki, włączając w to przede wszystkim przeszukanie dysku. Domyślnie, w celu zwiększeniu efektywności działania, sprawdzana jest tylko baza ls-R.

–path=napis

Szukaj w ścieżce „napis ” (rozdzielonej, jak zwykle, dwukropkami), zamiast zgadywać ścieżkę przeszukiwania z nazwy pliku. „//” i wszystkie zwykłe rozszerzenia są możliwe. Parametry „–path” oraz „–format” wzajemnie się wykluczają.

–progname=nazwa

Ustaw nazwę programu na „nazwa ”. Może to mieć wpływ na ścieżkę przeszukiwania poprzez „.program ” w plikach konfiguracyjnych. Ustawieniem domyślnym jest „kpsewhich”.

–show-path=nazwa

Pokazuje ścieżkę używaną do poszukiwania plików typu „nazwa ”. Użyte może być zarówno rozszerzenie („.pk”, „.vf”, etc.), jak i nazwa pliku, tak jak w przypadku parametru „–format”.

–debug=num

ustawia parametry wykrywania błędów na „num ”.

6.2.3 Przykłady użycia

Przyjrzyjmy sie teraz jak działa Kpathsea.

Ostatni plik to BIBTeX-owa baza bibliograficzna dla artykułów TUGBoat.

Zwrócimy teraz naszą uwagę na pliki nagłówkowe i konfiguracyjne programu dvips. Najpierw szukamy pliku PostScript-owego prologu tex.pro, wykorzystywanego dla potrzeb TeX-a. Drugi przykład pokazuje poszukiwanie pliku konfiguracyjnego config.ps, zaś trzeci – szukanie pliku mapy czcionek PostScriptowych psfonts.map. Jako, że rozszerzenie „.ps” nie jest jednoznaczne, musimy zaznaczyć wyraźnie jaki typ jest wymagany dla pliku config.ps („dvips config”).

Teraz przyjrzyjmy się bliżej plikom pomocniczym URW Times PostScript. Ich nazwą w schemacie nazewnictwa fontów (zaproponowanym przez K. Berry'ego) jest „utm”. Pierwszy plik, którego szukamy to plik konfiguracyjny, zawierający nazwę pliku z przemapowaniem fontów:

Powyższe przykłady pokazują, jak łatwo można znajdować lokalizację danego pliku. Ważne jest to zwłaszcza, gdy istnieje podejrzenie, że gdzieś zawieruszyła się zła wersja jakiegoś pliku; kpsewhich pokaże tylko pierwszy napotkany plik.

6.2.4 Diagnostyka błędów

Czasami niezbędne są informacje o tym, jak program radzi sobie z odniesieniami do plików. Aby dało się to wykonywać w wygodny sposób, Kpathsea oferuje różne poziomy diagnostyki błędów:

• wywołania stat (testy pliku). Podczas uruchamiania z uaktualnioną bazą danych ls-R nie powinno to przeważnie dawać żadnego wyniku.
• Zapis odwołań do tablic mieszających (hash tables), takich jak baza ls-R, pliki przemapowań, pliki konfiguracyjne.
• Operacje otwarcia i zamknięcia pliku.
• Ogólne informacje o ścieżkach dla typów plików szukanych przez Kpathsea; użyteczne dla znalezienia ścieżki zdefiniowanej dla danego pliku.
• Lista katalogów dla każdego z elementów ścieżki (odnosi się tylko do poszukiwań na dysku).
• Poszukiwania plików.

Wartość -1 ustawia wszystkie powyższe opcje: w praktyce, potrzebując wykryć przyczyny błędów, prawdopodobnie zawsze używać będziesz tych poziomów.

Podobnie, w przypadku programu dvips, ustawiając kombinację przełączników wykrywania błędów, można dokładnie śledzić skąd pochodzą pliki. W wypadku gdy plik nie zostanie odnaleziony, widać, w których katalogach program szukał danego pliku, dzięki czemu można się zorientować w czym problem.

Ogólnie mówiąc, ponieważ programy odwołują się wewnętrznie do biblioteki Kpathsea, opcje wykrywania błędów wybrać można przy użyciu zmiennej środowiskowej KPATHSEA_DEBUG, ustawiając ją na opisaną powyżej wartość (kombinację wartości).

(Uwaga dla użytkowników Windows: w systemie tym niełatwo jest przekierować komunikaty programu do pliku. Do celów diagnostycznych można w tym celu ustawić chwilowo zmienną: SET KPATHSEA_DEBUG_OUTPUT=err.log.)

Rozważmy na przykład mały LaTeX-owy plik źródłowy hello-world.tex, który zawiera co następuje:

Ten mały plik używa jedynie fontu cmr10. Przyjrzyjmy się jak dvips przygotowuje plik PostScript-owy (chcemy użyć wersji Type1 fontu Computer Modern, stąd opcja -Pcms).

W tym miejscu dvips zgłasza się użytkownikowi:

6.3. Parametry kontrolujące działanie programów

Inną użyteczną cechą Web2c jest możliwość ustalania wielu parametrów określających wielkość pamięci za pomocą pliku texmf.cnf. Załącznik A zaczynający się na stronie 56 zawiera listing pliku texmf.cnf. Ustawienia wszystkich parametrów znajdują się w części trzeciej pliku. Najważniejszymi zmiennymi są:

main_memory

Całkowita wielkość pamięci dostępnej dla TeX-a, Metafont-a i METAPOST-a. Dla każdego nowego ustawienia tej zmiennej należy wykonać nowy format. Przykładowo, możesz wygenerować „ogromną” wersję formatu TeX i nazwać taki plik hugetex.fmt. Dzięki standardowemu sposobowi nazywania programów przez Kpathsea, określona wartość zmiennej main_memory będzie przeczytana z pliku texmf.cnf (por. wartość standardową oraz wartość „ogromną”, wykorzystywaną przez program hugetex, itd.).

extra_mem_bot

Dodatkowa wielkość pamięci przeznaczona na „duże” struktury danych TeX-a, takie jak: pudełka, kleje itd.; przydatna, zwłaszcza w przypadku korzystania z pakietu PiCTeX.

font_mem_size

Wielkość pamięci przeznaczona przez TeX-a na informacje o fontach. Jest to mniej więcej ogólna wielkość wczytywanych przez TeX-a plików TFM (linia 343).

hash_extra

Dodatkowa wielkość pamięci przeznaczona na tablicę zawierającą nazwy instrukcji. Tablica główna może zmieścić w przybliżeniu 10000 nazw; wielkość ta może okazać się zbyt mała, np. w wypadku obszernej książki zawierającej liczne odsyłacze. Odpowiednie wiersze pliku texmf.cnf pokazują, że uruchomienie programów hugetex i pdflatex wymaga dodatkowej pamięci dla 15000 nazw instrukcji.

Oczywiście, powyższa możliwość nie zastąpi prawdziwej, dynamicznej alokacji pamięci. Jest to jednak niezwykle trudne do zaimplementowania w obecnej wersji TeX-a i dlatego powyższe parametry stanowią praktyczny kompromis, pozwalając na pewną elastyczność.